Χωρίς καμία πλέον επιφύλαξη, το πεπρωμένο μας ήθελε να δοκιμαστούμε. Αυτή η χρονιά πιθανά να καταγραφεί ως η μεγάλη παγκόσμια καραντίνα του Covid-19. Δε θα σταθώ σε νούμερα και στατιστικές. Αυτά είναι διαθέσιμα στον καθένα που προτίθεται να αναζητήσει δεδομένα που θα χορτάσουν την περιέργεια και θα φουντώσουν το άγχος για την επόμενη μέρα. Θα σταθώ όμως στο πώς αντιμετωπίζουμε (ή όχι) αυτή τη νέα παγκόσμια κρίση.
Μια κρίση
Πόσο είναι προετοιμασμένη η γενιά μας να αντιμετωπίζει κρίσεις άραγε; Πόσο θωρακισμένος είναι ο καθένας μας απέναντι στο χείμαρρο συναισθημάτων του στην παρούσα φάση; Μας ζητήθηκε να μείνουμε σπίτι. Μόνο αυτό το “πανδύσκολο” καθήκον έχουμε. Ούτε μας φόρτωσαν τα τουφέκια και μας είπαν “καλή τύχη”, ούτε μας ρίξανε στη θάλασσα , ούτε μας πήραν εν μία νυκτί τα υπάρχοντα. Μας είπαν απλώς να μείνουμε σπίτια μας.
Ξέρετε τι σκέφτομαι; Αυτό δεν είναι καν μία κρίση για να διαχειριστούμε. Δεν είναι καν μια τρομερή καταστροφή από την οποία πρέπει να επιβιώσουμε. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Το να μείνεις στο σπίτι που ο ίδιος επέλεξες, μόνος ή με ανθρώπους που διάλεξες ή με άλλους που εσύ ο ίδιος έφερες στον κόσμο θα έπρεπε να είναι ένα καθήκον κάπως πιο εύκολο. Όχι;
Μια καραντίνα
Το μόνο που πρέπει να διαχειριστούμε είναι τους εαυτούς μας. Για να γίνει όμως αυτό, για να διαχειριστούμε δηλαδή τους εαυτούς μας θα πρέπει πρώτα να μας μάθουμε. Ξέρουμε όμως, ο καθένας για τον εαυτό του, ποιοι είμαστε;
Όταν λοιπόν έπαψαν όλα να έχουν σημασία, οι κοιλιακοί, οι γόβες, τα stories στο instagram, οι βόλτες, τα ταξίδια, οι γκόμενες, τα πούρα και το eyeliner μείναμε να κοιτάμε τι άλλο έμεινε. Όταν κλείσανε τα μπαράκια, τα ακριβά εστιατόρια και τα γυμναστήρια, μείναμε να ψάχνουμε τον εαυτό μας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι κάτω από πακέτα με μακαρόνια και κωλόχαρτο. Κι όταν πέφτουν οι μάσκες, οι χειρουργικές και οι άλλες, τότε βλέπεις ποιον έχεις μέσα στο σπίτι σου.
Ήρθε η ώρα να σου κάνεις παρέα, να πιεις το ποτό σου στο σαλόνι σου και να δεις αν σε αντέχεις. Να δεις αν η ύπαρξή σου χρειάζεται επιβεβαίωση από άλλους για να έχεις νόημα. Όλα αυτά τα χρόνια έχεις καταφέρει τόσα και τόσα. Σου έχουν πει συγχαρητήρια και έχεις πει και συ. Ένιωσες ανίκητος, σημαντικός, αναντικατάστατος, πετυχημένος. Ένιωσες όμως εντάξει; Νιώθεις εντάξει; Μπορείς να πιεις το ουισκάκι σου το βράδυ και μέσα στο μυαλό σου να μη τριγυρνά η παράνοια; Για πόσες μέρες; Πόσες εβδομάδες;
Σειρές, καθαριότητα, μουσική, φαγητό, κι άλλες σειρές, τηλέφωνο στο φίλο, τηλέφωνο στα αδέρφια, γυμναστική στο χαλί του σαλονιού, παιχνίδια στον υπολογιστή, παιχνίδια στο Playstation, φωτογραφίες παλιές, φωτογραφίες καινούριες, τσόντες, επιτραπέζια, χαρτιά, τσιγάρα στο μπαλκόνι, χειροκροτώ τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, απαγόρευση κυκλοφορίας, θέλω να πάω στο χωριό, άρθρα για τον κορονοϊό, κοροναϊό, Covid-19, ηλίθιοι Κινέζοι…
Μια πανδημία
Σιωπή.
Όλο αυτό με την καραντίνα του Covid-19 θα τελειώσει, θα το αφήσουμε σύντομα πίσω. Αν όμως ίσως κάτι πρέπει να κρατήσουμε από αυτή τη δοκιμασία είναι η αυτογνωσία. Η προσωπική καλλιέργεια και οι στιγμές που μας έδειξαν ποιοι πραγματικά είμαστε όταν οι ώρες ήταν πολλές και οι συζητήσεις λίγες. Όταν ήσουν μόνος ή μόνη σε δύο δωμάτια και οι μοναδικές φωνές που σε συντρόφευαν ήταν αυτές που κουβαλάς πάντα μαζί σου, αλλά χάνονται μέσα στη φασαρία των εργασιακών απαιτήσεων.
Μετά από μια πανδημία, εσύ πόσο καλύτερα σε έμαθες; Πόσο διαφορετικά σε αντικρίζεις; Τι θα αλλάξει για σένα όταν πάλι οι ώρες γίνουν λίγες και οι συζητήσεις πολλές;
Δείτε περισσότερες σκέψεις.