EXPLORE

Το Λουξεμβούργο είναι ένα μικρό Δουκάτο στην κεντρική Ευρώπη, ένα διαμαντάκι μεσαιωνικής αλλά και νεότερης ιστορίας γεμάτο κάστρα, αριστοκρατία και φανταστικές διαδρομές. Μέσα από καταπράσινα λιβάδια και ομιχλώδη δασύλλια ξεπροβάλλουν περήφανα κάστρα από περασμένες εποχές.

Στα πλαίσια του ταξιδιού μου τον περασμένο Σεπτέμβριο, βρέθηκα για μια εβδομάδα στο σπίτι του Νίκου, που μένει πια στο Λουξεμβούργο. Μαζί με το Νίκο και τον αδελφικό του φίλο, Φέλιξ, ξεκινήσαμε την εκδρομή μας ένα συννεφιασμένο Σάββατο για να δούμε όσα κάστρα προλάβουμε.

Η αλήθεια είναι πως αν δεν αγαπάς λίγο τη βροχή και την ομίχλη, το Λουξεμβούργο δε θα σου αρέσει. Εμένα, όμως, αυτό δε με προβλημάτισε καθόλου. Μέσα σε λίγη ώρα φτάσαμε στο πρώτο κάστρο, βόρεια της πόλης του Λουξεμβούργου.

Κάστρο Vianden

Το Vianden είναι ένα πανέμορφο χωριό 1.500 κατοίκων. Στην κορυφή του λόφου και σε ύψος περίπου 300 μέτρων, δεσπόζει το ομώνυμο κάστρο. Ξεκίνησε ως οχυρό από τις απαρχές του 11ου αιώνα και έπειτα από σταδιακές βελτιώσεις και προσθήκες ανά τους αιώνες, πήρε την τελική του μορφή. Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι εργασίες συντήρησής του, κάνοντάς το πλήρως επισκέψιμο.

Μια μεγάλη λίστα αριστοκρατών έχει κατοικήσει εντός, αλλά έντονο αποτέλεσε και το στοιχείο του Tάγματος των Iπποτών στο κάστρο Vianden. Χαρακτηριστικό δώμα μέσα στο κάστρο είναι το Chapel, που αποτελείται από δύο ορόφους. Οι ευγενείς του κάστρου μπορούσαν έτσι να παρακολουθούν εκκλησιαστικές τελετές από το δεύτερο πάτωμα.

Ακόμη, στο κάστρο του Vianden φιλοξενούνται διάφορα θεματικά μεσαιωνικά events όπως το Medieval Festival, όπου διοργανώνονται επιδείξεις ξιφομαχίας, καλλιγραφίας, μεσαιωνικής μουσικής και ενδυμασίας.

Κάστρο Bourscheid

Το κάστρο Bourscheid αναφέρεται πρώτη φορά μέσα από το όνομα του λόρδου Bertram von Bourscheid το 1095. Ξεκίνησε ως απλό ξύλινο οχυρό, το οποίο ενισχύονταν μέσω ανακατασκευών μέχρι και περίπου το 1500. Αφού απεβίωσε ο τελευταίος κληρονόμος της οικογένειας Bourscheid δίχως απογόνους, οι τρεις δικαιούχοι κληρονόμοι χώρισαν το κάστρο σε διαφορετικές κατοικίες.

Το 1794 η εισβολή γαλλικών επαναστατικών στρατευμάτων τερμάτισε τη φεουδαρχική κυριαρχία στο Λουξεμβούργο. Το κάστρο ερήμωσε και ο χρόνος που πέρασε από πάνω του χωρίς ανθρώπινη φροντίδα οδήγησε στην κατάρρευσή του. Εργασίες ανακατασκευής ξεκίνησαν από την πολιτεία του Λουξεμβούργου το 1972 και συνεχίζονται. Μέσα από τις ανασκαφές και τις εργασίες ανακατασκευής διαπιστώθηκαν Ρωμαϊκά, Μεροβιγγειανά, Καρολίγγεια και Οθωνικά ίχνη.

Κάστρο του Ansembourg

Συγκεκριμένα μιλάμε για το νέο κάστρο του Ansembourg, το οποίο απέχει λιγότερο από ένα χιλιόμετρο από το παλιό. Χτίστηκε από τον Thomas Bidart το 1639. Κατά τη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου, ο Thomas Bidart “τράβηξε” πολλές πηγές νερού της περιοχής και εκμεταλλεύτηκε την ξυλεία και το σίδερο, κατασκευάζοντας όπλα. Ως αποτέλεσμα, η οικογένειά του ευημερούσε, κερδίζοντας δικαιώματα στον τίτλο των Λόρδων του Ansembourg.

Αργότερα, το κάστρο περιήλθε στην οικογένεια De Marchant, οι οποίοι βελτίωσαν ακόμη περισσότερο την εικόνα των κήπων με αγάλματα και συντριβάνι. Επίσης, η οικογένια επιμελήθηκε και τη λειτουργικότητα του κάστρου με βοηθητικά κτήρια και χώρους για το προσωπικό.

Σήμερα, το κάστρο ανήκει στην ιαπωνική θρησκευτική οργάνωση “Sûkyô Mahikari” που χρησιμοποιεί το κτήριο για τελετές και σεμινάρια. Παράλληλα φροντίζει για τη συντήρηση και αποκατάσταση του κάστρου με τη βοήθεια της υπηρεσίας συντήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς του Λουξεμβούργου.

Το Λουξεμβούργο μου άφησε υπέροχες εικόνες και εμπειρίες. Υπάρχουν ακόμη αμέτρητα κάστρα να επισκεφθώ. Ελπίζω ο Νίκος να με δεχτεί και πάλι στο σπίτι του με την πρώτη ευκαιρία!

Δείτε περισσότερο υλικό από υπέροχα μέρη στο blog μου.

Το Μπενουζίλιο είναι ένα κτήριο που χτίστηκε πριν το 1886 και αποτέλεσε προέκταση του εργοστασίου Αλλατίνι. Έπειτα στέγασε βιοτεχνίες κουμπιών και κλειδαριών για να καταλήξει ως μεταξουργείο. Τα απομεινάρια της υφαντουργίας είναι εμφανή στο εσωτερικό των κτηρίων που απαρτίζουν το Μπενουζίλιο, ή καλύτερα ότι έχει επιβιώσει στο πέρασμα του χρόνου από τα τρία αυτά κτίσματα. Το μικρό συγκρότημα κτισμάτων βρίσκεται στην Πυλαία και η πρόταση για τη διατήρηση τους εκκρεμεί από το 1994.

Με πληροφορίες από : parallaximag.gr

Περισσότερες εξερευνήσεις.

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί με καφέ σε πλαστικό. Αφού περάσαμε το Σιδηρόκαστρο ένας μικρός δρόμος μας οδήγησε στο ηρωικό οχυρό Ρούπελ ,πάνω στο βουνό όπου αρκετός κόσμος, στρατιωτικοί και πολίτες είχαν στηθεί και περίμεναν την έναρξη της  τιμητικής τελετής προσκλητηρίου νεκρών , εις μνήμην των πεσόντων αξιωματικών και στρατιωτών.

Στρατηγική θέση

Το οχυρό Ρούπελ όπως και το Ιστίμπεη βρίσκονται κατά μήκος των Ελληνο-βουλγαρικών συνόρων  που μεταξύ άλλων απαρτίζουν την επονομαζόμενη Γραμμή Μεταξά. Βρίσκονται και τα δύο σε στρατηγικής σημασίας τοπογραφική θέση με ένα πλήθος πολυβολείων τα οποία μπορούσαν να συνεργάζονται μεταξύ τους και να καλύπτουν μεγάλο βεληνεκές. Η επίθεση των Γερμανών στο οχυρό Ρούπελ ξεκίνησε την έκτη Απριλίου του 1941 με βομβαρδισμούς και ρίψη βομβών με αεροπλάνα. Κράτησε συνολικά τρεις μέρες σημειώνοντας απίστευτη στρατηγική επιτυχία χαρίζοντας εκτεταμένες απώλειες στους Γερμανούς.

Ρούπελ εκ του “ρουπέλιον”

Πριν την έναρξη της τελετής ένας ηλικιωμένος κύριος που υπηρέτησε στην περιοχή ιστορούσε τα βιώματα του. Κάποιος τον ρώτησε τι σημαίνει το όνομα «ρούπελ» και από πού προέρχεται η λέξη. Εξήγησε πως η ρίζα της λέξης βρίσκεται στη βυζαντινή εποχή και προέρχεται από τη λέξη «ρουπέλιον» που σήμαινε περιοχή με λυγερά κλαδιά.

Δομή

Το σύνολο της κατασκευής του οχυρού είναι ένα αξιοθαύμαστο, ειδικά για την εποχή εκείνη, επίτευγμα καθώς είναι φτιαγμένο με σκυρόδεμα το οποίο περιέχει άμμο του ηφαιστείου της Σαντορίνης ,που του προσδίδει ιδιαίτερη σθεναρότητα. Διαθέτει επίσης επένδυση από λάστιχο κάτω από τις δομές η οποία πέραν της στεγανότητας που προσφέρει μπορεί και απορροφά τις δονήσεις ενός βομβαρδισμού , πράγμα στο οποίο οφείλεται και η μακροβιότητά του οχυρού.

Οι στρατιώτες του 1941

«Οι στρατιώτες που αντιστάθηκαν μέσα στα οχυρά τρέφονταν κυρίως με σαρδέλες παστές, ελιές  και σταφίδες.» Μας εξήγησαν οι αναβιωτές. Ήταν ντυμένοι με τις στολές που φορούσαν οι Έλληνες στρατιώτες εκείνης της  εποχής τα αξεσουάρ των οποίων ήταν είτε τα αυθεντικά που διασώθηκαν από κάποιους συλλέκτες είτε πιστές ρέπλικες των γνήσιων.

Μέσα στα οχυρά πέρα από τους θαλάμους με τα κρεβάτια των στρατιωτών συναντήσαμε χώρους αποθήκευσης τροφίμων και πυρομαχικών, μαγειρεία, τουαλέτες και ντουζ με σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης, χώρους όπου βρισκόταν οι γεννήτριες, γραφεία με τηλέφωνα, ράγες βαγονιού μεταφοράς πυρομαχικών, ιατρεία, σύστημα εξαερισμού και κάποια εικονοστάσια.

Την τέταρτη μέρα των εχθροπραξιών οι Γερμανοί ζήτησαν από το διοικητή του οχυρού, Γεώργιο Δουράτσο, να το παραδώσει όμως εκείνος απάντησε με την ιστορική φράση «τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται» η οποία βρίσκεται περήφανα γραμμένη στην είσοδο του οχυρού .

 Δυστυχώς παρά την επιτυχία της αναχαίτησης των γερμανικών στρατευμάτων και το ακμαίο ηθικό των Ελλήνων στρατιωτών , την επομένη έφτασε τηλεγράφημα   κατάπαυσης του πυρός από το Γενικό Στρατηγείο καθώς η χώρα είχε παραδοθεί.

Το σέβας των Γερμανών

Ο Γερμανός συνταγματάρχης που παρέλαβε το οχυρό εξέφρασε τον θαυμασμό και την εκτίμησή του για την αντίσταση και τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών . Υπάρχει και χαρακτηριστική φωτογραφία από τη συλλογή φωτογραφιών του οχυρού Ρούπελ στην οποία απεικονίζονται Γερμανοί στρατιώτες να παρουσιάζουν τα όπλα τους στους Έλληνες ως ένδειξη τιμής.

Αν υποθέσουμε πως πραγματική γεωγραφία μαθαίνεις μόλις αρχίσεις να ταξιδεύεις  , τότε πραγματική ιστορία μαθαίνεις όταν αφουγκράζεσαι ιστορίες των ανθρώπων που ζήσανε αυτές τις στιγμές. Όταν βρεθείς εκεί που έζησαν εκεί που κοιμήθηκαν εκεί που ανέβηκαν στις σκάλες για το πυροβολείο τους, εκεί που κούμπωσαν τις ξιφολόγχες τους και εκεί που η πατρίδα που έχεις σήμερα χωρίς αυτούς δεν θα είχε υπόσταση.

Περισσότερη εξερεύνηση.