THINK

Έχει τόσες διαστάσεις και τόσες πλευρές. Πώς είναι δυνατόν να μην ερωτεύεσαι μια γυναίκα; Ένα άρθρο λίγο διαφορετικό από αυτά που γράφω συνήθως, με αφορμή τα λόγια και τις σκέψεις ενός φίλου, όπως ο ίδιος αντιλαμβάνεται την ύπαρξη της αγαπημένης του στη ζωή του.

Πώς να μην ερωτεύεσαι τη γυναίκα;

“Πώς να μην την ερωτεύεσαι; Έτσι που ύπουλα αλλά και με κάθε αθωότητα τρυπώνει στη ζωή σου. Έτσι που τριγυρνά βιαστικά στα δωμάτια και η φούστα της ανεμίζει ελαφρά στα πόδια της. Έτσι που περνά από δίπλα σου και αφήνουν τα μαλλιά της αρώματα βανίλιας και πικραμύγδαλου πίσω τους.

Πώς να μη παραδεχτείς ότι όλα εκείνα τα μπουκαλάκια, τα μανό και τα κραγιόν που βρίσκονται παντού στο χώρο σου, όταν φεύγει αυτή σου λείπουν κι αυτά μαζί.

Πώς να μη την ερωτεύεσαι κάθε μέρα, έτσι βιαστικά που ετοιμάζεται για τη δουλειά, στην προσπάθεια να μην αργήσει. Έτσι που αγχώνεται αν το μακιγιάζ της πέτυχε ή όχι. Έτσι που πάει με κρέμες να ομορφύνει την ήδη αξεπέραστη ομορφιά της.

Έτσι που φέρνει μια κουζίνα άνω κάτω για να σου φτιάξει παστίτσιο, που σου αρέσει. Έτσι που σου λέει να πάρεις την τελευταία τηγανητή πατάτα από το πιάτο.

Έτσι που ξέρει ήδη πότε παίζει η αγαπημένη σου ομάδα αγώνα. Κι ακόμη κι αν δεν της αρέσει το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Έχει ήδη σκεφτεί να υπάρχουν μπύρες στο ψυγείο για το σαββατοκύριακο.

Έτσι που ενώ μπήκε σε ένα δωμάτιο με έναν καναπέ όλο κι όλο, έφτιαξε ζεστασιά και ηρεμία και έμοιαξε το γήπεδο επιτέλους με σπίτι. Έτσι που αναρωτιέται για ώρες αν πρέπει να φορέσει το άσπρο ή το γκρι πουκάμισο το βράδυ που θα βγείτε έξω.

Πώς να μην την λατρεύεις κάθε φορά που ξέχασε σε ποιο σημείο πάρκαρε, που έχασε τα κλειδιά της και που μπέρδεψε το αλάτι με τη ζάχαρη.

Πώς να μην την αγαπάς, όταν άφησε τους χειρουργούς να της κόψουν την κοιλιά δύο φορές για να δημιουργήσετε μαζί οικογένεια.

Μου είναι αδιανόητο πώς να μην αγαπάς τη γυναίκα. Πώς να μην θαυμάζεις τη δύναμη, την ομορφιά και την ψυχή της.”

Δείτε περισσότερες σκέψεις στο blog μου.

Μια ερώτηση με χιλιάδες διαφορετικές, αλλά ίσως και κάπως ίδιες, απαντήσεις. Ο καθένας μας αν τον ρωτούσαν, υποθέτω πως μεταξύ άλλων, θα παρέθετε τη δική του άποψη επί του θέματος, χωρίς να τσιγκουνευτεί τα “όλα για τα λεφτά”, ή “σιγά μη κοιτούσαν ένα καλό παιδί” ή “σήμερα δε μετράει να είσαι ευγενικός”. Σίγουρα θα υπήρχαν και κάποιοι υποστηρικτές, κάπως πιο ρομαντικοί, που θα έλεγαν “δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι” ή “εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν εξαιρέσεις”.

Αλλά, ας μη γελιόμαστε. Η επιτυχία, όπως και να την ορίσουμε, αποπνέει ένα γόητρο, δημιουργεί αυτοπεποίθηση, και ως εκ τούτου, προσελκύει το ερωτικό ενδιαφέρον.

Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, φυσικά. Το βλέπουμε καθημερινά να συμβαίνει. Δύσκολα κάποιος πετυχημένος σταρ, επιχειρηματίας, πολιτικός ή απλά ένας άνθρωπος με τονωμένο κοινωνικό προφίλ, μένει δίχως ταίρι.

Όμως, από βιολογικής άποψης, αυτή είναι η συνταγή της επιβίωσης από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυπτε τον τροχό. Αυτό που εννοώ είναι ότι η γυναίκα τότε, χρειαζόταν δίπλα της έναν άντρα που θα προστάτευε την ίδια και το μωρό της, ενόσω η ίδια κυοφορούσε ή βρισκόταν σε κατάσταση λοχείας. Αυτός ήταν, κατά συνέπεια, και ο λόγος δημιουργίας της πρώτης κοινωνίας, η επιβίωση.

Αν ο άντρας που διάλεξες μπορεί να κυνηγήσει, χτίσει μια παράγκα και διώξει τις αρκούδες, είχες αρκετά καλές πιθανότητες να δεις την επόμενη μέρα. Παρά το ότι πέρασαν μερικές χιλιάδες χρόνια από τότε, τα ένστικτα αυτά σουλατσάρουν ακόμα στο γενετικό μας κώδικα.

Αυτό που έχει όμως αλλάξει, είναι οι περιβαλλοντικές συνθήκες. Ας πούμε, δεν είναι πια τόσο σημαντικό να πετάς ακόντια σε ελάφια για να φας, ούτε να κουβαλάς πέτρες δεξιά αριστερά για να χτίσεις μια ερωτική φωλίτσα πριν σε φάνε οι λύκοι.

Τώρα η επιτυχία ορίζεται αλλιώς. Πότε με το χρήμα, πότε με την εξυπνάδα και πότε με την κοινωνική σου επιρροή. Ακριβώς λόγω της αλλαγής των δεδομένων στη σημερινή κοινωνία, οι δεξιότητες που αποκτούν την έννοια της επιτυχίας δεν έχουν να κάνουν με τη σωματική δύναμη και αντοχή, αλλά με την ευστροφία και την πνευματική ικανότητα. Άρα, τώρα πια, μια γυναίκα μπορεί να λειτουργήσει εξίσου σαν “δυνατός” σύντροφος, ώστε να μπορεί να επιβιώνει το ζευγάρι ή η οικογένεια.

Σε μια κοινωνία που αλλάζει μέρα με τη μέρα, δε μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος ότι η σημερινή σου επιτυχία, απ’ όπου κι αν αυτή πηγάζει, είναι εσαεί. Ένας σύντροφος που είναι εκεί μόνον όταν είσαι δυνατός, στην πρώτη τρικυμία θα αναζητήσει άλλον βράχο να πιαστεί. Ένας σύντροφος που εκούσια έχει αποποιηθεί το ρόλο του ενεργού συνοδοιπόρου στην επιτυχία, δεν θα αναλάβει ποτέ τα ηνία όταν η κούρσα αρχίσει να μπαλατζάρει.

Ένας σύντροφος, όμως, που μπορεί να σταθεί δίπλα σου στην επιτυχία αλλά και στην αποτυχία και να συνδράμει ουσιαστικά στην προσπάθεια, είναι το μυστικό συστατικό της πραγματικής επιτυχίας στην κοινωνική ζωή. Γιατί, πολύ απλά κανείς δεν μπορεί να στέκεται δυνατός κι αγέρωχος μόνος του για πάντα. Δύο μαζί τα καταφέρνουν καλύτερα.

Δείτε περισσότερες σκέψεις.

Χωρίς καμία πλέον επιφύλαξη, το πεπρωμένο μας ήθελε να δοκιμαστούμε. Αυτή η χρονιά πιθανά να καταγραφεί ως η μεγάλη παγκόσμια καραντίνα του Covid-19. Δε θα σταθώ σε νούμερα και στατιστικές. Αυτά είναι διαθέσιμα στον καθένα που προτίθεται να αναζητήσει δεδομένα που θα χορτάσουν την περιέργεια και θα φουντώσουν το άγχος για την επόμενη μέρα. Θα σταθώ όμως στο πώς αντιμετωπίζουμε (ή όχι) αυτή τη νέα παγκόσμια κρίση.

Μια κρίση

Πόσο είναι προετοιμασμένη η γενιά μας να αντιμετωπίζει κρίσεις άραγε; Πόσο θωρακισμένος είναι ο καθένας μας απέναντι στο χείμαρρο συναισθημάτων του στην παρούσα φάση; Μας ζητήθηκε να μείνουμε σπίτι. Μόνο αυτό το “πανδύσκολο” καθήκον έχουμε. Ούτε μας φόρτωσαν τα τουφέκια και μας είπαν “καλή τύχη”, ούτε μας ρίξανε στη θάλασσα , ούτε μας πήραν εν μία νυκτί τα υπάρχοντα. Μας είπαν απλώς να μείνουμε σπίτια μας.

Ξέρετε τι σκέφτομαι; Αυτό δεν είναι καν μία κρίση για να διαχειριστούμε. Δεν είναι καν μια τρομερή καταστροφή από την οποία πρέπει να επιβιώσουμε. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Το να μείνεις στο σπίτι που ο ίδιος επέλεξες, μόνος ή με ανθρώπους που διάλεξες ή με άλλους που εσύ ο ίδιος έφερες στον κόσμο θα έπρεπε να είναι ένα καθήκον κάπως πιο εύκολο. Όχι;

Μια καραντίνα

Το μόνο που πρέπει να διαχειριστούμε είναι τους εαυτούς μας. Για να γίνει όμως αυτό, για να διαχειριστούμε δηλαδή τους εαυτούς μας θα πρέπει πρώτα να μας μάθουμε. Ξέρουμε όμως, ο καθένας για τον εαυτό του, ποιοι είμαστε;

Όταν λοιπόν έπαψαν όλα να έχουν σημασία, οι κοιλιακοί, οι γόβες, τα stories στο instagram, οι βόλτες, τα ταξίδια, οι γκόμενες, τα πούρα και το eyeliner μείναμε να κοιτάμε τι άλλο έμεινε. Όταν κλείσανε τα μπαράκια, τα ακριβά εστιατόρια και τα γυμναστήρια, μείναμε να ψάχνουμε τον εαυτό μας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι κάτω από πακέτα με μακαρόνια και κωλόχαρτο. Κι όταν πέφτουν οι μάσκες, οι χειρουργικές και οι άλλες, τότε βλέπεις ποιον έχεις μέσα στο σπίτι σου.

Ήρθε η ώρα να σου κάνεις παρέα, να πιεις το ποτό σου στο σαλόνι σου και να δεις αν σε αντέχεις. Να δεις αν η ύπαρξή σου χρειάζεται επιβεβαίωση από άλλους για να έχεις νόημα. Όλα αυτά τα χρόνια έχεις καταφέρει τόσα και τόσα. Σου έχουν πει συγχαρητήρια και έχεις πει και συ. Ένιωσες ανίκητος, σημαντικός, αναντικατάστατος, πετυχημένος. Ένιωσες όμως εντάξει; Νιώθεις εντάξει; Μπορείς να πιεις το ουισκάκι σου το βράδυ και μέσα στο μυαλό σου να μη τριγυρνά η παράνοια; Για πόσες μέρες; Πόσες εβδομάδες;

Σειρές, καθαριότητα, μουσική, φαγητό, κι άλλες σειρές, τηλέφωνο στο φίλο, τηλέφωνο στα αδέρφια, γυμναστική στο χαλί του σαλονιού, παιχνίδια στον υπολογιστή, παιχνίδια στο Playstation, φωτογραφίες παλιές, φωτογραφίες καινούριες, τσόντες, επιτραπέζια, χαρτιά, τσιγάρα στο μπαλκόνι, χειροκροτώ τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, απαγόρευση κυκλοφορίας, θέλω να πάω στο χωριό, άρθρα για τον κορονοϊό, κοροναϊό, Covid-19, ηλίθιοι Κινέζοι…

Μια πανδημία

Σιωπή.

Όλο αυτό με την καραντίνα του Covid-19 θα τελειώσει, θα το αφήσουμε σύντομα πίσω. Αν όμως ίσως κάτι πρέπει να κρατήσουμε από αυτή τη δοκιμασία είναι η αυτογνωσία. Η προσωπική καλλιέργεια και οι στιγμές που μας έδειξαν ποιοι πραγματικά είμαστε όταν οι ώρες ήταν πολλές και οι συζητήσεις λίγες. Όταν ήσουν μόνος ή μόνη σε δύο δωμάτια και οι μοναδικές φωνές που σε συντρόφευαν ήταν αυτές που κουβαλάς πάντα μαζί σου, αλλά χάνονται μέσα στη φασαρία των εργασιακών απαιτήσεων.

Μετά από μια πανδημία, εσύ πόσο καλύτερα σε έμαθες; Πόσο διαφορετικά σε αντικρίζεις; Τι θα αλλάξει για σένα όταν πάλι οι ώρες γίνουν λίγες και οι συζητήσεις πολλές;

Δείτε περισσότερες σκέψεις.

Παρόλο που συχνά θα με ακούσεις (ή διαβάσεις) να υποστηρίζω πόσο σημαντικό είναι να λέμε “Ναι” σε προτάσεις και ευκαιρίες, και πόσες πόρτες μας ανοίγει αυτή η συμπεριφορά, υπάρχουν συγκεκριμένα “Όχι” και “Δεν” που πρέπει να λέμε καμιά φορά. Πολύ ωραία η ταινία “Yes man” με τον κύριο Carrey, αλλά έξω από το Hollywood τα πράγματα διαφέρουν κάπως.

Τα 5 βασικά “Δεν” της ζωής

• Δεν είσαι δέντρο
• Δεν είσαι ο Superman
• Δε φταις για τα πάντα
• Δε γεννήθηκες για να ευχαριστείς τους πάντες
• Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος

Δεν είσαι δέντρο

Αυτονόητο, σκέφτεσαι. Κι όμως δεν είναι! Όταν λέω δέντρο εννοώ την τάση του ανθρώπου να μένει ακίνητος σε ένα περιβάλλον, που είτε τον καταστρέφει, είτε τον περιορίζει. Πόσες φορές εγκλωβίζουμε τους εαυτούς μας σε μη παραγωγικές καταστάσεις ή σε μια καθημερινότητα που πληγώνει τα αισθήματα και καταδυναστεύει την αξιοπρέπειά μας;

Προτείνω λοιπόν, να θυμηθούμε πως δεν είμαστε δέντρα και μπορούμε να φύγουμε όποτε θέλουμε, από οπουδήποτε δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Μπορούμε να φύγουμε από μια χειριστική σχέση, από μια εξαντλητική εργασία, από μια ζηλόφθονη παρέα. Μπορούμε ακόμα να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε μακριά από ανθρώπους που μας εκμεταλλεύονται, αλλά και από μια χώρα που πνίγει τις δυνατότητες του μυαλού και του κόπου μας.

Δεν είσαι ο Superman

Ο αγαπημένος ήρωας της DC, που μεγαλώσαμε μαθαίνοντας τα φανταστικά κατορθώματά του, είναι μοναδικός. Όσο κι αν πιστεύουμε μερικές φορές ότι μπορούμε να καταφέρουμε όσα και ο ήρωας με την υπερφυσική δύναμη, αυτό δε θα γίνει ποτέ.

Τα καλά νέα είναι ότι δε χρειάζεται να γίνει κάτι τέτοιο. Δε χρειάζεται να έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τους εαυτούς μας και μάλιστα δε δικαιούται κανείς άλλος να έχει τέτοιες υπεράνθρωπες απαιτήσεις από εμάς. Είναι εντάξει να πούμε ότι δεν θα αναλάβουμε άλλο ένα project, ή ότι δε μπορούμε να επισκεφθούμε τους συγγενείς μας την Κυριακή. Είναι εντάξει να αισθανόμαστε κουρασμένοι, διότι τελικά δεν είμαστε ο Superman.

Δε φταις για τα πάντα

Κάποιες φορές οι γύρω μας θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι όλα είναι δικό μας φταίξιμο. Σίγουρα δεν είμαστε αλάνθαστοι , κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτούμε. Όμως δεν είμαστε ο σάκος του μποξ για κανέναν άνθρωπο.

Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε πότε πραγματικά έχουμε ευθύνη για κάτι και πότε οφείλουμε να οριοθετούμε υπερβολικές συμπεριφορές. Η αυτογνωσία είναι μια σημαντική αρετή ώστε να καταλάβουμε τι μέρος της ευθύνης μας αναλογεί και να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους όταν χρειαστεί.

Δε γεννήθηκες για να ευχαριστείς τους πάντες

Ένα από τα σημαντικότερα “Δεν” είναι αυτό ακριβώς παραπάνω. Κανένας άνθρωπος δεν ήρθε στη ζωή για να ευχαριστήσει με την ύπαρξή του τους άλλους, είτε αυτοί οι άλλοι είναι οι γονείς του, οι φίλοι ή ένας σύντροφος. Οπότε, αν μια συμπεριφορά μας δυσαρεστήσει κάποιον, αυτό είναι φυσιολογικό.

Δε χρειάζεται να νιώθουμε ενοχικά όταν κάνουμε κάτι που δεν αρέσει στους άλλους. Η κριτική είναι κάτι που θα συμβεί σε πολλά στάδια της ζωής μας. Όσο κι αν μας αδικούν τα λόγια συγκεκριμένων ανθρώπων, μπορούμε να τα ακούμε χωρίς να νιώθουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας.

Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος

Πολλές φορές προσπαθούμε υπερβολικά να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, τη δουλειά μας, το βιογραφικό ή όλη τη ζωή μας. Περιμένουμε επίσης τις κατάλληλες στιγμές και συνθήκες ώστε να διεκδικήσουμε πράγματα. Λοιπόν, δε χρειάζεται να περιμένει κανείς το “τέλειο” ούτε να κάνει τον εαυτό του τέλειο.

Πολύ απλά το ιδανικό και το τέλειο δεν υπάρχουν. Για να μη καταλήξουμε να νιώθουμε ανεπαρκείς, θα πρέπει να αγκαλιάσουμε την έννοια της ατέλειας στην ανθρώπινη φύση, και να πορευτούμε χωρίς να μας κατατρώει το άγχος της τελειοποίησης.

Αυτές είναι οι πέντε σκέψεις που πιστεύω με έχουν βοηθήσει πολύ μέχρι τώρα. Μέσα στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και τις προσδοκίες για το μέλλον, ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να βρίσκουμε τις ισορροπίες στη συνύπαρξη και την επικοινωνία. Ελπίζω αυτές οι βιωματικές συμβουλές να είναι χρήσιμες και για σένα, που ψάχνεις πως να χαράξεις τη λεπτή γραμμή μεταξύ επιτρεπτού και παρεμβατικού ορίου, στην καθημερινότητα και στην επαφή με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω σου.

Περισσότερες σκέψεις.

Είσαι αυτός που επέλεξες να είσαι; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Τι είναι τυχαιότητα, τι είναι προσωπική απόφαση; Τι από αυτά καθορίζει το χαρακτήρα μας και την ποιότητά μας ως ανθρώπους; Πόσο μπορούμε να επηρεάσουμε αυτά που μας συμβαίνουν καθημερινά; Η αλήθεια είναι πως, ακριβώς επειδή είμαι control freak, δεν αποδεχόμουν εύκολα το “έτυχε” και το “συνέβη”. Τελικά όμως, πόση σημασία αξίζει να δίνουμε σε όσα μας συνέβησαν, και πόση δύναμη χρειάζεται για να επιλέξουμε ποιοι θα γίνουμε;

Σαφέστατα, υπάρχουν γεγονότα που δε μπορούμε να αλλάξουμε ούτε να αποφύγουμε πολλές φορές. Μια μακροχρόνια ασθένεια, ένα ατύχημα, μια απώλεια, ένας χωρισμός, μια απόλυση, μια ,παρά τις προσπάθειες, αποτυχία και άλλα, είναι γεγονότα που συμβαίνουν. Όσο οδυνηρά κι αν είναι, όσο κι αν ρωτάμε “Γιατί έπρεπε εγώ να το πάθω αυτό;” τίποτα δεν αλλάζει. Είναι μια άσχημη συνθήκη στη ζωή, με την οποία πρέπει να πορευτούμε.

Καλούμαστε να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Κι όσο πιο γρήγορα το κάνουμε αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα βρούμε ξανά λόγους να χαιρόμαστε τη ζωή. Φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο κάτι τέτοιο. Απαιτεί ειλικρινή και ουσιαστική πνευματική προσπάθεια και δυναμισμό. Ίσως για κάποιους να είναι το πιο δύσκολο πράγμα που θα κληθούν να ξεπεράσουν στη ζωή τους.

Για παράδειγμα, πόσο εύκολο είναι να αποδεχθείς ότι δε μπορείς πλέον να περπατήσεις; Πόσο εύκολο είναι να ζήσεις με ένα αυτοάνοσο νόσημα; Πόσο εύκολο είναι να δεχτείς ότι ένας αγαπημένος σου έφυγε από τη ζωή; Οι καταστάσεις αυτές είναι σίγουρα συνθήκες που δεν τις επέλεξες, αλλά συνέβησαν. Και μάλιστα χρειάζονται μεγαλείο ψυχής για να τις αντιμετωπίσει κανείς.

Όμως, δεν είμαστε αυτά που μας συμβαίνουν. Είμαστε οι επιλογές μας. Η ευτυχία είναι επιλογή κι όχι τυχαίο συμβάν. Το ζήτημα είναι να πούμε: “Εγώ θα ευτυχήσω παρ’ όλα αυτά που μου συνέβησαν.” Αντί, λοιπόν, να ζήσω ρωτώντας πως θα ήταν η ζωή αν δεν είχα ασθενήσει, αν δεν είχα αποτύχει, αν δεν είχα φταίξει, θα ζήσω σκεπτόμενος σοφότερα.

Θα επιλέξω το ποιος θα είμαι έχοντας ένα πρότυπο στο μυαλό μου να φωτίζει το δρόμο της ανάβασης. Αν υποθέσουμε ότι το φως είναι το πρότυπό μου, τότε θα πρέπει να βρω τρόπο να φτάσω σε αυτό ώστε να ζήσω όπως επέλεξα. Είτε βρίσκομαι σε ένα πυκνό δάσος, είτε σε μια σπηλιά, είτε στα βάθη του ωκεανού, θα ψάξω το δρόμο μου προς το φως πάση θυσία.

Ο καθένας μας έχει διαφορετικό δρόμο να διανύσει. Άλλος θα πρέπει να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, άλλος να βρει το άνοιγμα της σπηλιάς στην οποία βρίσκεται μέσα, και άλλος να κολυμπήσει χιλιόμετρα για να ρθει στην επιφάνεια της θάλασσας. Η κάθε μία διαδρομή όμως αξίζει να πραγματοποιηθεί, γιατί ο ήλιος είναι εκεί πάνω από τα κεφάλια μας, φωτεινός, ζεστός και αειφόρος. Το μόνο που μένει είναι να επιλέξουμε να τον δούμε, να επιλέξουμε να ζεσταθούμε από την ακτινοβολία του και να ευεργετηθούμε από την ενέργειά του.

Δείτε περισσότερες σκέψεις

Είσαι από αυτούς που προτιμούν το αυθεντικό, το χειροποίητο, το μοναδικό; Θέλεις να αφιερώσεις λίγο παραπάνω χρόνο και να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου; Προτιμάς αντί να το αγοράσεις , να το δημιουργήσεις; Ναι λοιπόν υπάρχει ελπίδα. Έχω υπάρξει κι εγώ μέσα σε αυτή τη ψυχολογία τελευταία, και δοκίμασα κάποια εύκολα πράγματα που νομίζω ο καθένας μπορεί να τα χρησιμοποιήσει. Ζούμε σε μια fast forward εποχή που όλα κρατάνε λίγο και αντικαθίστανται γρήγορα. Κόντρα λοιπόν στο ρεύμα , μπορείς να δοκιμάσεις να κάνεις κάποια πράγματα μόνος σου και να γλιτώσεις μερικά χρήματα στο πορτοφόλι σου. Diy και για πάμε…

1. Φωτογράφιση και επεξεργασία εικόνας

Από ερασιτεχνικό έως ημιεπαγγελματικό επίπεδο μπορείς αξιοπρεπώς να μάθεις να φωτογραφίζεις και να επεξεργάζεσαι εικόνες. Είτε για προσωπική χρήση είτε για προβολή , η γνώση που βρίσκεται ελεύθερη αυτή τη στιγμή online μπορεί να σε βοηθήσει να παράξεις ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

2. Ladies, do your nails yourself

Το καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε όλες το χρόνο ούτε “πιάνει” το χέρι μας όπως μιας επαγγελματία. Όμως με ένα ποσό της τάξης των 30 ευρώ μπορείς να πάρεις ολόκληρο kit με φουρνάκι και χρώματα και να ξεκινήσεις να φτιάχνεις μόνη σου τα νύχια σου. Χωρίς να ψάχνεις διαθέσιμο ραντεβού στο nail salon της αρεσκείας σου, έχεις πάντα στο σπίτι σου το δικό σου επαγγελματικό σετ. Πιστέψτε με αξίζει!

3. Diy διακόσμηση σπιτιού

Εδώ κι αν υπάρχουν ιδέες! Από βαζάκια, κεριά, πήλινα πιατάκια, διακόσμηση εξωτερικών χώρων κι άλλες ακόμα τρομερές προτάσεις. Όμως αναφέρομαι κυρίως στα macrame διακοσμητικά τοίχου. Αν σκεφτείς ότι στο εμπόριο ένα μικρό διακοσμητικό τοίχου κοστίζει περίπου 40 ευρώ ενώ το να καθίσεις να φτιάξεις το δικό σου έχει κόστος περίπου 6 ευρώ , καταλαβαίνεις τι αισχροκέρδια υπάρχει στο χειροποίητο. Φυσικά είναι κόπος. Φυσικά τα χειροποίητα έχουν μοναδική ταυτότητα, όμως γιατί να μη βάλεις τη δική σου ταυτότητα σε αυτό; Θέλει περίπου ένα διωράκι πλέξιμο. Αν το ‘χεις , ψάξε το tutorial που σε εκφράζει και καλούς κόμπους !

4. Φτιάξε το δικό σου φαγητό

Και μη μου πεις ότι δεν έχεις παραγγείλει delivery διότι βαριέσαι την κουζίνα, δε θα σε πιστέψω. Το μυστικό εδώ είναι να βρεις κάποια πιάτα που μαγειρεύονται γρηγορότερα από την άφιξη του delivery boy. Σίγουρα πρέπει να έχεις στο ψυγείο σου φρέσκα λαχανικά για γρήγορες σαλάτες. Επίσης να έχεις υπόψη σου ότι οι ομελέτες με μανιτάρια ή τα scrambled eggs με σπανάκι είναι μια αρκετά θρεπτική και υγιεινή επιλογή. Ακόμη και τα smoothies φρούτων για γρήγορο σνακ ετοιμάζονται γρηγορότερα από κάθε fast food delivery. Οπότε diy!

5. Εκπαίδευσε τον εαυτό σου

Θα το πω ξανά, ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Οποιοδήποτε κι αν είναι το field μας ή τα ενδιαφέροντα μας , μπορούμε να αντλήσουμε επιμόρφωση μέσω online courses. Το e-learning είναι η γνώση του αύριο. Στη ζεστασιά του σπιτιού μας μπορούμε να εξελίξουμε το γνωστικό μας πεδίο, ή να μάθουμε κάτι καινούριο που χρησιμεύει στην καθημερινή μας ζωή. Όλα είναι ένα κλικ μακριά.

6. Φτιάξε το ταξιδιωτικό σου πακέτο

Με τόσες ευκολίες, πλατφόρμες και βοηθητικά εργαλεία αναζήτησης , είναι πανεύκολο να ρυθμίσεις μόνος σου τις παραμέτρους ενός ταξιδιού. Μπορείς να συγκρίνεις συνεχώς τις τιμές των πτήσεων, μπορείς να επιλέξεις είδος καταλύματος ανάλογα με τα κριτήρια σου και να έχεις ήδη έτοιμο πρόγραμμα με τις επισκέψεις σου από πριν. Γιατί λοιπόν να μπεις σε ένα πρόγραμμα που έφτιαξε άλλος τη στιγμή που μπορείς να ορίσεις εξ ολοκλήρου τις διακοπές σου;

Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα που ενδεχομένως να έχεις δοκιμάσει. Αρκετοί άνθρωποι βάζουν το diy στις ζωές τους και δε το μετανιώνουν. Θέλει λίγο κόπο, θέλει λίγο από το χρόνο σου, το αποτέλεσμα όμως σε επιβραβεύει από κει κι έπειτα. So, diy!

Περισσότερες σκέψεις.

Αυτά τα μυστήρια πλάσματα στο φάσμα του ανεξήγητου. Αυτά τα αχαρτογράφητα συμπεριφορικά πρότυπα. Εκείνο το “θέλω να μιλήσουμε” που κάνει τον ιδρώτα σου να τρέχει στο σβέρκο λες και πας για ανάκριση στο τμήμα για κάποιο έγκλημα που διέπραξες σίγουρα αλλά δεν ξέρεις ποιο να ‘ναι αυτό. Πότε λοιπόν θυμώνουν οι γυναίκες;

Θυμώνουν για όσα δεν κάνεις

Αρχικά πρέπει να πω ότι θυμώνουν με πράγματα που δεν κάνεις. Δηλαδή δεν είναι τόσο το πρόβλημα πράγματα που κάνεις και νομίζεις ότι ενοχλούν, αλλά κυρίως πράγματα που θα ήθελαν να κάνεις και εσύ δε τα σκέφτηκες. Οπότε είναι λογικό να μη ξέρεις γιατί φταις. Πολύ απλά επειδή δεν έκανες κάτι!

Τι δεν κάνεις

Για παράδειγμα δεν θα την πειράξει τόσο που έκανες χάλια το μπάνιο, αλλά που δεν το σφουγγάρισες μετά. Δε θα την πειράξει που βγήκες με τους φίλους σου μέχρι τις 6 το πρωί, αλλά που δεν έστειλες μήνυμα επί τόσες ώρες. Δεν θα την πειράξει που ήρθες στο ραντεβού με ένα random t-shirt που δεν ταιριάζει, αλλά που δεν έκανες ένα κοπλιμέντο στην ίδια. Δεν έχει πρόβλημα που βλέπεις όλη μέρα ποδόσφαιρο, αλλά που ξέχασες τα γενέθλια της.

Μια δυο τρεις κάποια στιγμή θυμώνουν. Και δε λέω, χρειάζεται καμία φορά μαντικές ικανότητες για να βρεις τι παίζει μετά την ατάκα “τι έχεις;” “τίποτα”. Η απάντηση “τίποτα” έγκειται στο πασιφανές του πράγματος, γι’ αυτό και δεν ερμηνεύεται με λόγια. Διότι αν έπρεπε να στο εξηγήσει θα πήγαινε κάπως έτσι : “Τι θες να έχω βρε μπουμπούνα, το είδες το μπάνιο που είναι σαν πυρηνική καταστροφή; τι θες να ‘χω; που μου πέταξες και τις βρεγμένες πετσέτες πάνω στα έπιπλα και έβρεξες όλο τον καναπέ; γεμάτο νερά το μπάνιο να μπει άνθρωπος να φάει τα μούτρα του; δε σου κόβει λίγο; αααργκχ@#&$%…” Οπότε λέει απλά “τίποτα”. Για δικό σου καλό.

Τι άλλο δεν κάνεις και θυμώνουν

Ή αντίστοιχα : “Δηλαδή δε φτάνει που έβαλα την ακριβή την πούδρα για σένα, μου έρχεσαι με το μπλουζάκι Ironman και μαλλί ανεμιστήρα. Οκ, να το δεχτώ και να μη κρίνω. Είμαστε εδώ δύο ώρες, καθόμαστε απέναντι. Έχω φορέσει το χαριτωμένο μου φόρεμα, έφτιαχνα μαλλιά μέσα στη ζέστη και φόρεσα και το body butter μου με argan oil και macadamia για να σε βλέπω να κατεβάζεις μπίρα με το λίτρο. Πες βρε μια ρημάδα κουβέντα. Πες ένα “τι όμορφη που είσαι σήμερα” τσάμπα είναι βρε χαρταετέ. “Ενώ λέει” Ωραία η μπύρα ε;” για δικό σου καλό.

Και επίσης δεν κάνεις το παρακάτω

Ή πάλι σκέφτεται : “Πάλι με τα κοπρόσκυλα είναι και πίνουν κακής ποιότητας αλκοόλ σε τίποτα μπαράκια της πλάκας. Από τις 10 λείπει ούτε ένα μήνυμα. Να δεις που του την πέφτει καμία νηστική σαύρα και έχει το κινητό στη τσέπη να μη φανούν οι ειδοποιήσεις. Σίγουρα. Κι αυτός ο φίλος του ο Παντελής γουστάρει τα στριπτιτζάδικα. Στο τέλος θα φαν και σε κάποια καντίνα και θα βρωμάει το σπίτι μπιφτέκι με μπούκοβο όλο το πρωί και θα πρέπει να αερίζω. Αααργκφπ%+&#@”. Άντ’ αυτού λέει : “Πέρασες καλά γλυκέ μου;” για δικό σου καλό…

Πάνω κάτω γι ‘αυτά θυμώνουν οι γυναίκες φίλε μου. Άρα κάνε ό,τι κάνεις, δεν πειράζει. Απλά σκέψου τι δεν κάνεις. Και ξεκίνα από κει με όραμα την λιγότερη γκρίνια. Το’ χεις. ?

Περισσότερες σκέψεις.

Ναι με έπιασε πάλι. Αυτή η περίεργη στροφή του μυαλού λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Λοιπόν που κολλάει το μάρκετινγκ με την ευτυχία; Γιατί τα έβαλα στον ίδιο τίτλο; Αναρωτιέσαι αν αυτή η καινούρια ρωσική βότκα που δοκίμασα είχε τίποτα περίεργο μέσα, ε; Λοιπόν, θα σου πω τι με έπιασε. Ενοχλούμαι. Καιρό τώρα. Κι όταν ενοχλούμαι θέλω να σου πω όσα σκέφτομαι. Είναι ο τρόπος μου να ηρεμώ τη σκέψη μου.

Το online marketing στην καθημερινότητα μας

Online marketing. Πάνω κάτω το έχεις δει να δουλεύει μπροστά σου, στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σου. Κάποια επιχείρηση ενδυμάτων σου έστειλε ένα διαφημιστικό μήνυμα, μια influencer σε κάλεσε να συμμετέχεις σε ένα Give Away, μια στοιχηματική σου πέταξε ένα pop up, ένα system store σου έστειλε ενημερωτικό email για νέες κάρτες γραφικών κλπ κλπ. Όλα φροντισμένα, τέλειο γραφιστικό, υπέροχα μοντέλα ρετουσαρισμένα, καμιά εικοσαριά άτομα που δούλεψαν από πίσω για να δεις εσύ το τελικό αποτέλεσμα και να πεις «Ω την θέλω αυτή τη μάσκαρα» “Ω, πρέπει να κάνω αναβάθμιση το pc”, “Ω, μήπως το σαλόνι χρειάζεται ανακαίνιση;” κ.ο.κ.

Είσαι όμως ευτυχισμένος;

Ναι ξέρω έτσι δουλεύει η αγορά. Δουλεύει ώστε να πεις «Δεν είμαι αρκετά όμορφη», «Δεν έχω τα gadget που χρειάζομαι», «Δεν έχω πάει στο Bali», «Δεν έχω το σαλόνι που θα ήθελα, το αμάξι που μου αρέσει, την οθόνη 4K full high όλα, δεν έχω χρυσούς ανανάδες…» και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο πουλάει ο κόσμος. Βάλε μια στιγμή στην άκρη αυτές τις διαπιστώσεις και ρώτα λίγο τι χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος. Αυτά που είχες όταν ένιωθες πραγματικά πλήρης δεν υπάρχουν σε κανένα website, σε καμία καμπάνια και σε κανένα insta story.

Ό,τι υπονομεύει την ευγνωμοσύνη προς τη ζωή, παρεμποδίζει τη δυνατότητα να είμαστε ευτυχισμένοι.

Jorge Bucay

Χρειάζεσαι αυτό που φοράει μια brand ambassador στη Σαντορίνη; Ή μήπως αν δε φοράς Rolex είσαι παιδί αλλού θεού; Όλα αυτά μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε ότι δεν χρειάζεται να αγοράσουμε για να χαμογελάσουμε. Δεν χρειάζεται να αποκτήσουμε για να ευτυχήσουμε. Γιατί τα συναισθήματα δεν είναι προς οικονομική εκμετάλλευση.

Διαφήμιση, η ευτυχία που κρατάει μέχρι το επόμενο προϊόν

Το advertising industry από πάντα χρησιμοποιούσε το συναίσθημα ως μέσο σύνδεσης με ένα προϊόν. Αυτό έχει ριζώσει τόσο πολύ στις fast moving σύγχρονες ζωές μας που ξεχάσαμε να νιώθουμε χωρίς να ξοδεύουμε. Ξεχάσαμε να διασκεδάζουμε ακόμα κι όταν εν τέλει ξοδεύουμε. Πως θα σου φαινόταν αν σου έλεγα ότι ίσως έχεις τη δύναμη να το αλλάξεις αυτό;

Και τι εννοώ; Φέτος το καλοκαίρι θα κάνω ένα πείραμα. Για τις ημέρες των διακοπών μου δεν θα χρησιμοποιήσω καθόλου social media, δεν θα ανοίξω το YouTube και δεν θα συνδεθώ στο ίντερνετ πάρα μόνο για να συμβουλευτώ τους χάρτες, αν χρειαστεί. Θα δοκιμάσω να έχω μια αυθεντική εμπειρία διακοπών, χωρίς τεχνολογία και χωρίς να με νοιάζει τι συμβαίνει έξω από τον κύκλο που συντροφεύει το ταξίδι μου. Έπειτα θα αξιολογήσω αν όσα δεν αγόρασα, όσες διαφημίσεις δεν είδα και όσα email δεν άνοιξα με έφεραν πιο κοντά στην ευτυχία. Την αυθεντική, όχι την χορηγούμενη.

Δείτε περισσότερες σκέψεις.

Πάντα αισθανόμουν ότι δεν μεγαλώνουμε και γινόμαστε ακριβώς ενήλικες. Θα έλεγα μάλιστα ότι αισθάνομαι περισσότερο να είμαι το κοριτσάκι των έξι ετών που τώρα έχει περισσότερη συναίσθηση, περισσότερες ευθύνες και αυτονομία άποψης και αποφάσεων. Οι ανάγκες μας για αγάπη , προσοχή και οικειότητα πιστεύω πως μένουν αναλλοίωτες με το χρόνο , άσχετα αν τις εκφράζουμε ή όχι. Μέσα σε αυτήν την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ πραγματικότητας και αναλλοίωτων συναισθηματικών θεμελίων δεχόμαστε ποικίλα ερεθίσματα. Κάποια από αυτά πολλές φορές μας κάνουν να αποδοκιμάζουμε την πραγματικότητα και να ψάχνουμε διεξόδους από αυτήν.

Η πραγματικότητα που ζει ο καθένας μας σίγουρα είναι διαφορετική καθώς είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι , που μεγάλωσαν σε διαφορετικές συνθήκες και περιβάλλον ο καθένας. Σίγουρα όμως έχει υπάρξει έστω και μία φορά που έχουμε αποφύγει μαεστρικά αυτή την πραγματικότητα. Προσπαθήσαμε ο καθένας με τον τρόπο του να ζήσουμε σε μια ωραιοποιημένη εκδοχή της, ή ακόμα και σε έναν τελείως φανταστικό κόσμο δικό μας.

Ψέμα ή αλήθεια ή πραγματικότητα;

Κάποτε η φωτογραφία ήταν πειστήριο ότι κάτι πράγματι συνέβη. Συνεδριάσεις επιστημόνων, η φρίκη του πολέμου, ένα τεχνολογικό επίτευγμα αποτυπώνονταν σε χαρτί για να κυκλοφορήσει σε εφημερίδες του τότε. Έτσι ο κόσμος μάθαινε τα νέα, τα πραγματικά νέα.

Δεν είναι κάπως περιπαικτικό κι αστείο που σήμερα η φωτογραφία ενός τοπίου, ενός ανθρώπου ή ενός αντικειμένου είναι περισσότερο η βελτιωμένη εκδοχή του παρά η πραγματικότητα ως έχει; Κι όμως αυτό ζητάμε κι αυτό μας μοιράζει απλόχερα η αγορά.

Τόσο πολύ μας αρέσει το “βελτιωμένο” . Αρνούμαστε για λίγο να υπάρξουμε στην πραγματικότητα, με τις απαιτήσεις της, το άγχος, την απώλεια , την κριτική, την τρεχάλα. “Σβήνουμε” για λίγο και αφήνουμε τους εαυτούς μας να περιηγηθούν σε ένα “σκρολάρισμα” ανάμεσα σε μέρη που δεν υπάρχουν, σε όμορφα μοντέλα που βγήκαν από Photoshop. Ξεχνάμε όμως ότι κάποιος έφερε αυτό το βελτιωμένο τελικό προϊόν μπροστά μας ακριβώς για να μας ξυπνήσει ακόμη μεγαλύτερη απέχθεια προς το πραγματικό.

Δραπετεύουμε όλοι με τον τρόπο μας

Ίσως εσείς έχετε άλλο τρόπο να κάνετε unplug from reality. Για παράδειγμα εγώ θα παραδεχτώ ότι παίζω βιντεοπαιχνίδια. Ήταν κάτι που ξεκίνησα από μικρή. Καθώς πέρασα από τη νεανική στην ενήλικη ζωή τα βιντεοπαιχνίδια ήταν τα μόνα που μπορούσαν να απορροφήσουν το μυαλό μου εξ ολοκλήρου τη στιγμή που έπαιζα. Συνεπώς ήταν η μόνη δραστηριότητα που κατάφερνε να με “αποσυνδέσει” από το πως αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Μπορούσα πολύ αποτελεσματικά να ξεχάσω μια ερωτική απογοήτευση ή την ένταση της δουλειάς ή ακόμη και την έντονη αυτοκριτική που πολύ συχνά υποχρεώνω στον εαυτό μου να δεχτεί.

Κάποιος μπορεί να ξεφεύγει στη βόλτα με το αυτοκίνητο, στη σύνθεση μουσικής ή στα κουτσομπολίστικα πάνελ εκπομπών. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω τον τρόπο που βρίσκει κάποιος να ξεφύγει. Διότι όλα αυτά αποσκοπούν στην ίδια ανάγκη, το γύρισμα της πλάτης στην καθημερινότητα που μας ρουφά.

Μας βοηθά;

Πάντα λέω στους φίλους μου όταν πρόκειται να εκμυστηρευτούν κάτι δύσκολο σε έναν κοντινό τους άνθρωπο: “Αναλογίσου πόση αλήθεια μπορεί να διαχειριστεί ο συνομιλητής σου” . Παρά του γεγονότος ότι εκτιμώ υπέρμετρα την αλήθεια και μόνον αυτήν, όπως είναι , όχι ωραιοποιημένη, συχνά βλέπω ανθρώπους να μη μπορούν να τη διαχειριστούν εξ ολοκλήρου. Μάλιστα ίσως κι εγώ κάποια στιγμή να ακούσω κάτι που είναι τόσο πικρή αλήθεια που δε θα μπορέσω να το διαχειριστώ.

Θέλει δουλειά πολλή για να μάθεις να παραμένεις ήρεμος όταν κάποιος σου πει ότι δε σε αγαπά πια. Θέλει γερό αυτοέλεγχο όταν ακούσεις ότι ο καλύτερος σου φίλος σε πρόδωσε. Πρέπει να μπορείς να βαστάξεις την πραγματικότητα όταν θα ακούσεις ποιός είναι υπαίτιος για μία συμφορά σου.

Έτσι καμία φορά προτιμούμε το ψέμα. Επειδή είναι πιο όμορφο; πιο βολικό; πιο εύκολο; Δε ξέρω. Ένα υποπροϊόν της ζωής για τις στιγμές που πετυχαίνουμε τον εαυτό μας σε άρνηση. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό μας αποφέρει πραγματικά κάτι. Μπορεί να μας ξεκουράζει , κι αυτό να είναι αρκετός ως λόγος για να το συνεχίζουμε. Η αλήθεια είναι πως δεν προτίθεμαι να σταματήσω τα βιντεοπαιχνίδια μέχρι ίσως να μη μπορώ να δω ή να στοχεύσω στην οθόνη τον αντίπαλο. Κάποιος θα το έλεγε χαμένο χρόνο. Εγώ το λέω ανάγκη για αποφόρτιση.

Βρείτε περισσότερες σκέψεις.

  Ένα ζήτημα αρκετά λεπτό και παράλληλα σύγχρονο. Τα παιδιά και η έκθεση τους στα Social Media είναι ένα φαινόμενο που ίσως το έχουμε αφήσει να περάσει έτσι. Αρκετοί είναι οι νέοι γονείς που ζουν εντελώς εξοικειωμένοι με την  τεχνολογία πια. Εδικά ο τρόπος που τα social media έχουν εισχωρήσει στις ζωές μας το κάνει ακόμα πιο δύσκολο να διαχειριστεί κανείς την ιδιωτικότητα του, αλλά και της οικογένειάς του. Η εικόνα και το θέμα της προβολής έχει απλωθεί σε κάθε πτυχή της σύγχρονης ζωής, από τα επαγγελματικά, την οικογένεια , το ευρύτερο περιβάλλον αλλά και στον ελεύθερο χρόνο μας.

Η έκθεση των παιδιών στο βωμό της ιντερνετικής πώλησης

Όσων όμως αφορά τα παιδιά θα πρέπει να κάνουμε σίγουρα δεύτερες σκέψεις. Όλη αυτή η ανησυχία στο μυαλό μου γεννήθηκε από ένα πρόσφατο γεγονός που εξελίχθηκε στην οθόνη του smartphone μου. Κάποια εταιρία πώλησης ενδυμάτων διαφήμιζε μέσω της σελίδας της σε facebook και instagram , παιδικά μαγιό. Θα μου πείτε αυτό δεν είναι έγκλημα, και θα συμφωνήσω. Όμως όταν το μαγιό είναι φορεμένο σε ένα τρίχρονο κορίτσι, αρχίζω και ανησυχώ.

Και ανησυχώ γιατί , στο βωμό της πώλησης , εκθέτεις ένα παιδί στις οθόνες χιλιάδων smartphone πίσω από τις οποίες δεν ελέγχεις ποιά μάτια βρίσκονται. Θεωρώ ότι υπάρχουν τρόποι να φωτογραφήσεις ένα παιδικό μαγιό χωρίς το κορίτσι. Δεν υπάρχει επ’ ουδενί κανένας λόγος να εκθέτουμε τα παιδιά σε εναν εν δυνάμει κίνδυνο. Το μόνο που απάντησε η επιχείρηση στα παράπονα που εκδήλωσα σχετικά, ήταν ότι έχουν τη συγκατάθεση των γονέων γι’ αυτή την διαφημιστική ενέργεια!

Ως κάποια που έχει ασχοληθεί ενεργά τα τελευταία χρόνια με τον digital  κόσμο, θα πρέπει να διευκρινίσω ότι τα data  που δίνουμε public ως χρήστες καθημερινά είναι πάρα πολλά. Με λίγα λόγια , κάθε κίνηση κάθε φωτογραφία κάθε story που κάνουμε αφήνει το χνάρι του στο bucket  πληροφοριών του ιστού. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλετε να δίνετε όλες αυτές τις πληροφορίες για έναν άνθρωπο που ακόμη δε μπορεί να αποφασίσει ο ίδιος για τον εαυτό και το σώμα του. Ως επιχειρηματίες , ως διαφημιστές, ως γονείς θα πρέπει να έχουμε την ωριμότητα να αξιολογήσουμε ποιες πληροφορίες είναι οκ να διανέμονται και ποιες όχι.

Πώς προστατεύουμε τα παιδιά από την υπερβολική έκθεση στα media

Οπότε για να το κάνω πιο ωμά , στις ερωτήσεις “Να ανεβάσουμε φωτογραφίες με τα παιδάκια στην παραλία;” “Να κάνουμε check in  στο σχολείο που πάνε;” “Να γράψουμε ότι είμαστε στη γιαγιά για το Πάσχα;” “Να ανεβάσουμε βίντεο από το μπαλέτο και το στίβο;” η απάντηση είναι όχι. Σε όλα όχι. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη να δείξουν στα social  ότι πήραν μετάλλιο στα 100 μέτρα τρέξιμο, ούτε ότι βρίσκονται στην παραλία με τους φίλους τους και χτίζουν κάστρο από άμμο. Εμείς έχουμε την ανάγκη της αυτοπροβολής.

 Καλύτερα λοιπόν να αφήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτό που έχουμε ξεχάσει εμείς, να χαρούν τη στιγμή, αδιαφορώντας για το τι κάνουν οι άλλοι και αν βγήκε καλή η φωτογραφία. Κρατήστε τις στιγμές με την οικογένεια σας σε προσωπικό αρχείο. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει ο οποιοσδήποτε που κάνει διακοπές η οικογένεια σας . Δεν χρειάζεται όλο το web  να γνωρίζει το πρόσωπο του παιδιού σας . Και σίγουρα όσα χρήματα και να σας δώσει κάποια επιχείρηση για να κάνει πωλήσεις χρησιμοποιώντας το πρόσωπο ή το σώμα του παιδιού σας, δεν είναι αρκετά για να καλύψουν τον κίνδυνο της προβολής σε λάθος οθόνες.

Δείτε περισσότερες σκέψεις.